sluier van mist over troosteloze akkers
kille kamer in een vervallen boerderij
versleten gordijnen door rook vergeeld
soms te warm maar meestal te koud
zure lucht van mest en verstopte riool
hooi voor de beesten in ijzeren kooi
wie kent me nog in dit lege landschap
van verlaten mais, bieten en kleipiepers
van altijd stevige wind met vlagen regen
altijd fietsen met een fors verzet
door de blubber op de landweggetjes
frivole tractoren proberen te ontwijken
ik ben in de liefdesval met hem getrouwd
hij de boerenzoon van de groenteman
die hield van mijn jonge stadse lichaam
verlang naar mijn studentenhuis
het mooie gezellige Groningen
zou opnieuw willen kunnen kiezen
desnoods een dominee of winkelier
maar niet meer hier, nooit meer hier
het platteland geeft mij geen plezier
wil weer leven, kunnen zweven
weer mooi zijn zonder zwarte nagels
vertier, lachen, flirten en luisteren
vraag God om mij te helpen
ontsnappen aan dit vreselijke oord
maar vraag mij af of hij wel hoort
morgen is het opnieuw dezelfde dag
dat ik weer bidden en werken mag
levend begraven in Oost Groningen.
J.J. van Verre. (1985).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten